សុភមង្គលក្នុងគ្រួសារមិនមែនកើតចេញពីសមាជិកណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារឡើយ គឺវាកើតចេញពីសមាជិកគ្រប់គ្នានៅក្នុងគ្រួសារ គ្រាន់តែថាឪពុកម្ដាយជាជំហរសំខាន់។ កូនៗជាក្ដីស្រលាញ់ ជាដួងចិត្តរបស់ឪពុកម្ដាយ។ ពួកគាត់មានវិធីសាស្ត្រអប់រំកូនៗរបស់គាត់ផ្សេងៗគ្នា។ ឪពុកម្ដាយខ្លះស្រលាញ់កូនខ្លាំងពេក គាត់ព្រាយាមរៀបចំផ្លូវជីវិតគ្រប់ដើម្បីឲ្យកូនគាត់រស់នៅស្រណុកសុខស្រួល។ ពួកគាត់គិតថាកូនគាត់ត្រូវតែដើរតាមផ្លូវដែលគាត់រៀបចំទុកឲ្យ សង្ឃឹមកូនៗរបស់គាត់នឹងមិនធ្វើឲ្យគាត់ខកបំណាងឡើយ។ គាត់ត្រូវការឲ្យកូនគាត់ជាមនុស្សពូកែជាងគេ រៀននៅសាលាបានលេខមួយ ហើយអ្វីៗទាំងអស់គឺត្រូវតែធ្វើតាមគាត់ដោយគ្មានការប្រកែកតវ៉ាឡើយ។ ការស្រលាញ់កូនវាគ្មានកំហុសទេ តែពេលខ្លះដោយការស្រលាញ់ហួងហែងពេកធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍របស់កូន។ កូនមិនបានប្រើគំនិតរបស់ខ្លួនឯង គ្មានភាពជាម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងឡើយព្រោះគ្រប់យ៉ាងមានអ្នករៀបចំទុកឲ្យរួចហើយ។ ការដាក់ក្ដីសង្ឃឹមខ្លាំងពេកទៅលើកូន វាធ្វើឲ្យគេរង់សម្ពាធខាងសតិអារម្មណ៍ និងបញ្ញាស្មារតីរបស់គេដោយមិនដឹងខ្លួន។ ព្រោះខ្លាចឪពុកម្ដាយខកបំណងទើបខិតខំធ្វើគ្រប់យ៉ាងតាមបង្គាប់ដោយមិនដឹងថា ខ្លួនគេចូលចិត្តអ្វី អាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ ហើយអ្វីជាតម្រូវការពិតប្រាកដសម្រាប់គេ។ជីវិតបែបនេះវាគ្មានអ្វីរីកចម្រើនទេ មាបតែភាពភ័យខ្លាច ខ្លាចធ្វើមិនបានតាមការរំពឹងទុកត្រូវរងការស្ដីបន្ទោស ហើយគេក៏មិនហ៊ានសម្រេចអ្វីដោយខ្លួនឯងបាន បើធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះគេអាចមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ឬមានអារម្មណ៍ថាឯកាព្រោះគេមិនបានស្គាល់ពិភពខាងក្រៅដែលជាពន្លឺសម្រាប់ជីវិតគេ មួយថ្ងៃៗដឹងតែពីរៀនៗ និងធ្វើតាមបង្គាប់ម្ដាយ។        និយាយបែបនេះ មិនមែនមិនឲ្យកូនស្ដាប់បង្គាប់ម្ដាយនោះទេតែយើងត្រូវមានភាពជាម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង ហ៊ានបដិសេធចំពោះរឿងណាដែលវាហួសពេក។ ...

សព្វថ្ងៃនេះបច្ចេកវិទ្យាជឿនលឿន មនុស្សមានរបស់រប វត្ថុប្រើប្រាស់ទាន់សម័យ ធ្វើឲ្យជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃមួយចំនួនមាកការផ្លាស់ប្ដូរ។ ទន្ទឹមនឹងការរីកចម្រើនផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រយើងសង្កេតឃើញថាអ្នកសិក្សា ក៏ដូចជាក្មេងៗជំនាន់ក្រោយមានការចាប់អារម្មណ៍ និងឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងលើការសិក្សាមុខវិជ្ជាផ្នែកខាងវិទ្យាស្ត្រពិត។ បើមុខវិជ្ជាវិទ្យាសាស្ត្រសង្គមវិញឃើញថាមិនសូវជាឲ្យតម្លៃប៉ុន្មានទេ។ជាក់ស្ដែងដូចជាមុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ វាជាមុខវិជ្ជាមួយដែលសំខាន់ ព្រោះយើងជាជនជាតិខ្មែរកូនខ្មែរត្រូវតែយល់ដឹងពីវាឲ្យបានច្រើន។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកសិក្សាជំនាន់ក្រោយមួយចំនួនតែងសួរថាហេតុអ្វីបានជាមករៀនអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ? នឹកឃើញយ៉ាងម៉េចបានជារៀនមុខវិជ្ជានេះ ឬមិនចេះខ្មែរបានជាមករៀន? ពួកគេចាត់ទុកអក្សរសាស្ត្រខ្មែរជាមុខវិជ្ជាដែលមិនសូវមានតម្លៃហើយងាយស្រួលរៀនណាស់។ តាមពិតទៅការចូលចិត្តលើមុខវិជ្ជាណាមួយវាជាជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បុគ្គល តែសូមកុំមើលរំលងតម្លៃរបស់អក្សរសាស្ត្រជាតិខ្លួនអី។ បើអ្នកមិនរៀន ខ្ញុំមិនរៀន ជនជាតិខ្មែរមិនរៀន មិនឲ្យតម្លៃ តើឲ្យអ្នកណារៀន ឲ្យអ្នកណាឲ្យតម្លៃវា? ពាក្យថាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរនេះវាមានរឿងរ៉ាវជាច្រើននៅក្នុងនេះ មិនមែនគ្រាន់ជាអ្វីដែលអ្នកមើលឃើញនោះទេ។ វាមានទាំងអក្សរសិល្ប៍ ភាសាវេយ្យាករណ៍ និងរឿងរ៉ាវជាច្រើនទៀត ដែលកូនខ្មែរត្រូវខិតខំស្វែងយល់។ បុព្វបុរសយើងព្យាយាមយ៉ាងណាដើម្បីបង្កើតនិងថែរក្សាវាទម្រាំបានមកដល់ថ្ងៃនេះ ។ អក្សរសាស្ត្រវាជាផ្នែកមួយនៃអត្តសញ្ណាណរបស់ជាតិ ហេតុនេះហើយសូមកូនខ្មែរជួយថែរក្សាការពារកុំឲ្យតម្លៃលើភាសាដទៃច្រើនជាងភាសាជាតិខ្លួន។ លើកស្ទួយវិស័យអក្សរសាស្រ្តដោយការចូលរួមសរសេរអក្សរខ្មែរនៅលើបណ្ដាញសង្គមនានា និងត្រួតពិនិត្យឲ្យបានត្រឹមត្រូវកុំឲ្យមានកំហុសខុសឆ្គងនាំឲ្យក្លាយជាទម្លាប់ខុសដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ។ មុនសរសេរភាសាបរទេសយើងប្រើវចនានុក្រមខ្លាចខុស ចុះហេតុអ្វីមុនសរសេរភាសាជាតិយើងមិនប្រើវចនានុក្រមផងដែរទៅ? សង្ឃឹមថាកូនចៅក៏ដូចជាអ្នកសិក្សាជំនាន់ក្រោយព្យាយាមយល់ពីតម្លៃនៃអក្សរសាស្ត្ររបស់ខ្លួនឲ្យបានស៊ីជម្រៅ និងថែរក្សាឲ្យបានគង់វង្សរហូតទៅ។